Ik hoor mijn schoenen…

Langzaam loop ik naar voren in de aula van het crematorium. Thuis leken mijn nette sneakers nog een goed idee. Ik heb me vanaf dag één voorgenomen om dicht bij mezelf te blijven. Voor mij dus geen hakken of hakjes, dat past gewoon niet bij me. Als wat je draagt bij je past, voel je je ook zekerder. Als uitvaartspreker ben je tegelijk belangrijk en niet belangrijk. Alle ogen zijn op je gericht, maar het draait nooit om jou. Daar moet je dus goed over nadenken.

Terug naar die aula, waar het letterlijk doodstil is… en ik hoor mijn schoenen. Een piepje bij elke stap. Misschien was ik de enige die het hoorde maar het maakte me wel bewust van mijn aanwezigheid in dat moment. En dat is niet wat ik wil. Ik wil er zijn, maar niet afleiden. Dus kocht ik diezelfde week nieuwe schoenen. Schoenen die stil zijn, maar stevig genoeg om op te lopen en te staan. Want soms sta je een hele dienst, omdat alle stoelen bezet zijn.

Kleine dingen kunnen groot voelen op zo’n moment. Het zijn juist die details die maken dat ik stevig in mijn rol sta. Stil, betrouwbaar, aanwezig. Precies zoals het hoort.